Ostatni duży remont Gruba Kaśka przeszła w 2004 r. Znajduje się pomiędzy jezdniami, jest więc narażona na drgania i zanieczyszczenia. Na ścianach rotundy widoczne są pęknięcia, odpryski i ubytki tynku. Jej ściany są pokryte nieestetycznymi bazgrołami, które wandale pozostawiają po sobie jako wątpliwe pamiątki.
Piaskowcowy cokół i gzymsy Grubej Kaśki noszą ślady wcześniejszych napraw. Fragmenty kamienia są wykruszone, szczególnie tam, gdzie styka się z nimi miedziana blacha pokrywająca dach. Zresztą blacha też jest miejscami pofalowana i nieszczelna. Najbardziej alarmujący jest jednak stan belek zabezpieczających otwór studzienny. Drewno już całkiem przegniło i nadaje się tylko do wymiany.
Gruba Kaśka powstała w latach 1783–1787 według projektu Szymona B. Zuga jako element zespołu budynków w jurydyce Tłomackie. Nazwę nadali jej warszawiacy, najprawdopodobniej z powodu okrągłego kształtu. Kiedyś stała pośrodku pl. Tłomackie i służyła jako ujęcie wody. Jeszcze w międzywojniu korzystali z niej dorożkarze. Podczas II wojny światowej rotunda była znacznie uszkodzona, ale nie została zniszczona jak większość zabudowy Tłomackiego. Zrekonstruowano ją w 1947 r. Budowa Trasy W-Z diametralnie zmieniła otoczenie i Gruba Kaśka znalazła się między jezdniami nowej arterii.
Podczas remontu konserwację przejdzie cokół z piaskowca, tynki i drewniane elementy. Wymieniony będzie dach i przegniłe belki zabezpieczające studnię. Oczyszczona zostanie granitowa kostka okalająca rotundę. Prace będą się odbywać głównie nocą, gdy nie kursują tramwaje.